پایگاه مركز اسناد انقلاب اسلامی؛ دكتر منوچهر دوایی چهره شاخص پزشكی كشور و از فعالان دوران دفاع مقدس، دارفانی را وداع گفت. نصرت الله محمودزاده پژوهشگر و نویسنده دفاع مقدس، در یادبود مرحوم دوایی نوشت:
پلان1 - دی ماه 1359- سوسنگرد
پس از اینكه از محاصره عملیات هویزه جان سالم بدر بردم، چند روز بعد به شدت مجروح شدم. دستم از 3 قسمت تكه پاره شد و به پوستی بند بود. نیمه شب مرا به بیمارستان اهواز رساندند. گفتند دستم باید قطع شود. از دكترم خواهش كردم مانع قطع دستم شود.
پرسید: «چرا اینقدر اصرار داری؟»
گفتم: «علاوه بر اینكه رزمنده ام، نویسنده ام و نیازمند این دست.»
در اتاق عمل تا سحر روی دستم كار كرد. صبح كه به هوش آمدم، دستم سر جایش بود.
پلان 2- آذر 1396- 37 سال بعد- اهواز
قرار شد برای جمعی از دانشجویان نخبه در باره شهدای هویزه سخنرانی كنم. در لابی مهمانسرا به پیرمردی با همسرش پیوستم. با كنجكاوی ساعتی از جنگ صحبت كردیم. در كمال تعجب همدیگر را شناختیم.
او دكتر دوایی، همان دكتری بود كه در سال 59 دستم را به من برگردانده بود. مرا محرم دانست و حرف دل وسط كشید.
گفت: «امریكا را رها كردم و برگشتم. یا علی گفتم و عشق آغاز شد. در 8 سال جنگ هزاران جسم و جان را به رزمندگان برگرداندم؛ یك دانشگاه اخلاق كه نظیرش را ندیده بودم.»
گفتم: «با دستی كه شما به من برگرداندی، تاكنون هزاران صفحه از معرفت رزمندگان را تحویل تاریخ دادم.»
با عشق مرا در آغوش گرفت و های های گریست؛ من نیز گریستم و همسرش نیز اشك شوق ریخت. برگشته بودیم به دنیایی كه اكنون به افسانه ها پیوسته.
به دوستم (شاهرضایی، یكی از مسئولین بنیاد نخبگان) گفتم «بیایید در مراسمی از او تجلیل كنیم.»
پلان 3- سالن دانشگاه اهواز- آبان 1397
همه آمده بودند تا دوایی را با نگاهی نو بشناسند (اساتید، دانشجویان، رزمندگان، جانبازان و ....) خیلی بی پروا او را معرفی كردیم. ولی هنوز كارمان تمام نشده بود...
پلان 4- تهران 5 مرداد 1401 سالن بنیاد نخبگان:
دوستم (جواد كامور بخشایش) با قلم شیوای خود با جوهر عشق كتاب «مینو چهر» زندگی دوایی را نوشت و مهیای رونمایی كرد. باز هم همه آمده بودند، جز دكتر دوایی. (او در بیمارستان نفس های آخر را می كشید.)
درست اذان ظهر بود كه وقت رونمایی كتاب، اشك حاضرین در سالن جاری شد.
«دوایی به شهدا پیوسته بود.»
در دفتر یادبود رونمایی نوشتم: «دوایی در عالم ندیده شدن، جاودانه تاریخ شد.»
بله، رسم مردان ندیده شده، چنین است.