به گزارش ایسنا، این در حالی است كه این مركز می توانست پیش از فعال شدن مجدد كانون های گرد و غبار هشدارهای لازم را به مراجع مختلف در استان خوزستان از جمله استانداری بدهد تا امروز شاهد از بین رفتن نهال كاری ها در كانون های گرد و غبار ماهشهر، فعال شدن كانون های فوق بحرانی گرد و غبار شرق اهواز و تپه های شنی دشت آزادگان و... نباشیم.

یكی از موانع بزرگ در راه فعالیت پژوهش و پژوهشگران ایرانی یعنی " نبود حمایت"، حالا بیش از همیشه خودنمایی می كند؛ مانعی كه مركز تحقیقات ریزگردهای دانشگاه شهید چمران اهواز را به دلیل تامین نشدن سالانه تنها 200 میلیون تومان اعتبار، به سرنوشت ده ها مركز و پژوهشكده دیگر در دانشگاه های كشور مبتلا كرده است.

اما به نظر می رسد كه سهم مركز تحقیقات ریزگردها و دانشگاه از اعتبار هنگفت مهار كانون های گرد و غبار هیچ نبوده است.

در حال حاضر و با توجه به فعال شدن كانون فوق بحرانی شرق اهواز، فرصت چندانی برای آزمون و خطا وجود ندارد و باید با برنامه، از نگاه صرف دولتی خارج شد و در تعامل با دانشگاه و نخبگان، به سوی كاهش اثر ریزگردها قدم برداشت.

به گفته معاون پژوهشی سابق دانشگاه شهید چمران اهواز، هر چند دانشگاه تمام تلاش خود را برای سر پا نگه داشتن این مركز مهم كرد اما تا وقتی "متقاضی" نباشد، اساسا ارائه خدمات بی معنا و بیهوده است.

برای اطلاع از جزئیات این موضوع با معاون سابق پژوهش و فناوری دانشگاه شهید چمران اهواز گفت وگو كردیم كه در ادامه می خوانید:

تعطیلی مركزی حیاتی به دلیل تامین نشدن 200 میلیون تومان!

دكتر علی حقیقی، معاون سابق پژوهش و فناوری دانشگاه شهید چمران اهواز در گفت وگو با ایسنا، در این خصوص اظهار كرد: تا زمانی كه مسئولیت معاونت پژوهشی را بر عهده داشتم وضعیت این گونه بود كه دانشگاه از محل بودجه گرنت پژوهشی و بودجه پژوهشی، مقداری اعتبار در حدود 200 میلیون تومان برای مركز تحقیقات ریزگردها تعیین كرد اما از طرف استانداری، جهاد كشاورزی، سازمان آب و برق و دیگر نهادها كه به گونه ای با مساله ریزگردها در ارتباط بودند، هیچ اعتباری پرداخت نشد و حمایتی نشد.

وی افزود: اگرچه بودجه هنگفتی برای مقابله با گرد و غبار از طرف دولت پرداخت شد اما هیچ چیزی برای تحقیقات در خصوص آن به دانشگاه پرداخت نشد. حتی تلاش كردیم كه برای این مركز یك وام بگیریم تا تجهیزات مورد نیاز و هایتك را تهیه كنیم و وزارت علوم نیز همكاری خوبی كرد اما متاسفانه با تشدید تحریم ها روبه رو شدیم.

عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به اجرای برخی پروژه ها از محل بودجه دانشگاه، گفت: برخی پروژه های گرد و غبار را از بودجه پژوهشی دانشگاه اجرا كردیم اما عملا از بیرون از مجموعه در زمانی كه من مسئولیت داشتم ریالی پرداخت نشد و به نظر می رسد قبل از آن هم نبوده است.

وی بیان كرد: شاید در حد یك پروژه كوچك كه همكاران خارج از مركز اجرا كردند، حمایت شد اما برای مركز تحقیقات ریزگردها هیچ هزینه ای پرداخت نشد و حمایتی هم انجام نشد.

سهم مركز تحقیقات ریزگردها از اعتبار هنگفت مهار گرد و غبار چه بود؟

حقیقی با بیان اینكه طبیعتا اعتبار باید از استان تامین می شد، تاكید كرد: با این وجود، ما مركز را رها نكردیم و برای فعالیت آن خیلی تلاش كردیم اما متاسفانه هیچ چیزی از بودجه مربوط به ریزگردهای خوزستان برای بخش پژوهش آن پرداخت نشد.

وی گفت: البته برخی از همكاران پروژه های خود را كه هزینه ناچیزی هم داشتند اجرا می كردند اما بابت تجهیز پژوهشكده، خرید وسایل آزمایشگاهی و اجرای پروژه كلان روی موضوع ریزگردها در دانشگاه، هزینه ای نشد.

وضعیت دیگر مراكز تحقیقاتی و پژوهشكده ها چگونه است؟

معاون سابق پژوهش و فناوری دانشگاه شهید چمران اهواز درباره وضعیت دیگر مراكز تحقیقاتی این دانشگاه در ارتباط با سازمان ها، گفت: تقریبا همه مراكز تحقیقات و پژوهشكده های دانشگاه همین وضعیت را دارند؛ همكاران هیات علمی هستند كه پروژه را از سازمان ها می گیرند و در قالب این مراكز اجرا می كنند. اكنون پژوهشكده میادین و تجهیزات نفتی است كه پروژه های بزرگی انجام می دهد اما به بقیه مراكز تحقیقات عملا هیچ توجهی نمی شود.

بودجه سالانه مراكز تحقیقاتی، ناچیز است

وی با اشاره به اینكه مركز تحقیقات ریزگردهای دانشگاه شهید چمران اهواز سالانه نهایتا به 200 میلیون تومان نیاز داشت كه آن هم از طرف دانشگاه و از بودجه پژوهشی دانشگاه تامین می شد، افزود: البته من این موضوع را در خصوص سال هایی كه خودم مسئولیت داشتم عنوان می كنم؛ دو سه پروژه نیز كه برای ریزگردها گرفته شد به همت همكاران بود و در قالب طرح ارتباط با صنعت انجام شد اما بودجه ای به صورت سیستماتیك برای تجهیز و راه اندازی و تحقیقات به مركز تحقیقات داده نشد.

حقیقی در پایان با اشاره به مساله محوری دانشگاه ها گفت: در اینكه دانشگاه ها به سمت مساله محوری حركت كرده اند، شكی نیست اما متاسفانه ارتباط سیستماتیك و مشخصی كه در آن دستگاه ها و سازمان ها نیاز خود را مطرح كنند و یا حمایت كنند، وجود ندارد زیرا باور آن در كشور ما بسیار كم است و به این دلیل، پژوهشكده ها و مراكز تحقیقاتی در این حوزه عملا كارایی ندارند و اگر دفتر ارتباط با صنعت دانشگاه رشدی در این سال ها داشته است به دلیل حمایت دانشگاه است.

انتهای پیام