مجبور شدیم بدون دستگاه بیهوشی و با تنها با استفاده از داروهای آرامش بخش جلوی خونریزی دكتر چمران را بگیریم. حین انجام عمل جراحی از پشت پرده ای كه جلوی صورت بیمار كشیده می شود، از وی پرسیدم كه چه وضعی دارید؟ در پاسخ گفت شما كار خودتان را انجام می دهید و من نیز كار خودم را انجام می دهم...

به گزارش همشهری آنلاین، استاد منوچهر دوایی سهم بزرگی در تربیت بیش از 3 نسل از پزشكان را دارد. از حضور در بیمارستان جندی شاپور اهواز در روزهای جنگ تا تدریس در علوم پزشكی شهید بهشتی و ارائه خدمات به بیماران در بیمارستان امام حسین(ع). استادی كه همیشه ایمان و اخلاق برایش در اولویت بوده و حالا در پس غبار گذر ایام و بعد از 86 سال خدمت دیگر در بین ما نیست.

مردی كه به قول دوستانش هرگز عصبانی نمی شد و به قول همسرش «مرد مهربان و دلسوزی كه هیچ وقت نبود اما سایه عشقش همیشه برسر خانواده بود.» منوچهر متولد 1315 در تهران بود و به سبب آنكه پدرش از داروسازان به نام تهران بوده علاقه به درمان و التیام بیماران در وی نیز ظهور و بروز پیدا می كند تا آنجا كه موجب می شود پس از پذیرش با نمره عالی در كنكور پزشكی دانشگاه تهران و طی دوره پزشكی عمومی برای ادامه تحصیل جلای وطن كرده و به آمریكا برود.

تحصیل در آمریكا؛ سكونت در اهواز «منوچهر» 9 سال در آمریكا اقامت می گزیند و پس از اتمام تحصیل در دانشگاه «جان هاپكینز» با وجود اینكه می تواند در این كشور بماند تصمیم می گیرد به میهن اسلامی بازگردد و علیرغم فراهم بودن امكانات مناسب در تهران برای خدمت اهواز را به عنوان محل خدمت بر می گزیند.

استاد دوایی پس از سكونت در اهواز در مناصب گوناگون به عنوان ریاست دانشكده پزشكی، معاونت پژوهشی دانشگاه و ریاست دانشگاه اهواز همواره در كنار دوستان و شاگردانشان برای اعتلای نام این دانشگاه تلاش كرد.

وی از سال 1369 عضو پیوسته فرهنگستان علوم پزشكی ایران بود و بارها به عنوان پزشك نمونه از سوی انجمن سرطان، جامعه جراحان ایران و فرهنگستان علوم پزشكی شناخته شد و در سال 1392 مفتخر به دریافت نشان درجه یك علمی كشوری شد. دكتر دوایی موسس بیمارستان امام حسین(ع) تهران عضو هیئت موسس و هیئت رئیسه انجمن سرطان ایران و از مردادماه 1392 به عنوان رئیس انجمن سرطان ایران برگزیده شد.

در همین زمینه بخوانید:

- منوچهر دوایی درگذشت

آشنایی با شهید چمران هنوز چند وقتی از سكونتش در اهواز نگذشته بود كه ساز ناكوك و گوش خراش جنگ به صدا در می آید؛ اما دكتر دوایی نه تنها صحنه را ترك نمی كند بلكه با تمام وجود احساس دین به وطن و تعهد بالا در خدمت به همنوعان او را در تمام مدت جنگ به عنوان جراح در جبهه نگه می دارد و دست تقدیر زمینه ساز رودررویی و آشنایی او با شهید دكتر «مصطفی چمران» می شود. در میان خاطراتش از آن دوران، انجام عمل جراحی روی پای «چمران» در اتاق عمل بیمارستان گلستان اهواز آن هم بدون بیهوشی همه را شگفت زده می كند.

استاد دوایی در گوشه ای از خاطراتش درباره آشنایی اش با شهید چمران می گوید «نمونه بارز از خود گذشتن و جوانمردی، شهید دكتر چمران بود. در جنگ سوسنگرد با نیروهای بعث عراقی پس از فتح سوسنگرد مجروحان زیادی به بیمارستان گلستان اهواز منتقل شدند و در بین این مجروحان فرمانده كل عملیات شهید چمران نیز حضور داشت ولی با وجود اینكه زخم وی وضع نامناسبی داشت ابراز نمی كرد و افراد دیگر را به سمت اتاق عمل سوق می داد.

افتخار انجام جراحی دكتر چمران را داشتم. استخوان ران شهید چمران بر اثر اصابت خمپاره له و دچار خونریزی شده بود. آن زخم، زخم بدی بود زیرا قطعات گلوله خمپاره، علف و گل و لای و هر آنچه فكر می كنید در زخم های جنگی یا زخم های سوانح طبیعی وجود دارد و در واقع این زخم ها، زخم های عادی نیستند.»

دكتر چمران را با اندك وسایل در دست و بدون بیهوشی جراحی كردیم بسیاری از پزشكان در زمان جنگ به دلیل تعداد زیاد مجروحان گاهی اوقات مجبور می شدند دو عمل جراحی را همزمان در یك اتاق عمل انجام دهند. آن روز هم در اتاق عمل بیمارستان گلستان اهواز یك جراحی دیگر هم در حال انجام بود و به دلیل كمبود امكانات دكتر دوایی مجبور می شود دكتر چمران را در گوشه ای از اتاق عمل و با اندك وسایل در دست و بدون بیهوشی جراحی كند.

استاد دوایی در این باره گفته است: «مجبور شدیم بدون دستگاه بیهوشی و با تنها با استفاده از داروهای آرامش بخش جلوی خونریزی دكتر چمران را بگیریم. حین انجام عمل جراحی از پشت پرده ای كه جلوی صورت بیمار كشیده می شود، از وی پرسیدم كه چه وضعی دارید؟ در پاسخ گفت شما كار خودتان را انجام می دهید و من نیز كار خودم را انجام می دهم.» در طول مدت جراحی دكتر چمران به هوش بوده و در حال دعا و صحبت با خداوند و قرائت آیات قرآن.

دست خط شهید چمران را روی چشم نگه داشته ایم همان زمان كه دكتر چمران در بیمارستان تحت نظر تیم جراحی بوده است، دختر 12 ساله استاد دوایی از او خواست از فرصت استفاده كند و برایش از وی دست خط یادگاری بگیرد. شهید چمران با اوضاع نامناسبی كه داشت یك دست نوشته با جملاتی زیبای خطاب به دختر 12 ساله اش می نویسد. استاد دوایی در این خصوص می گوید «دست خط شهید چمران را تاكنون روی چشم نگه داشته ایم.»